"खत"...स्मरण..
.....
यो बाटो प्रायः म उकालोमा आगो लिएर हिड्द्थे
उकालोलाइ आगो भन्छु, जहाँ शरिर भतभत पोल्छ
आगोले आगोलाई काट्छ भन्नु नि उखान नै त हो।
अनि बरु
म माटोलाइ हलुका टेक्छु, लाग्छ कि मेरो कारण
त्यहाँ चोट नलागोस।
बरु पिडा हरु पोको पारेर कतै समुन्द्र तिर
डुबाइदिनु, जहाँ हरेक मेरा ता तात्तता खबरहरु
छालहरुसंगै चिसिएर सुस्तरि बगुन,
र पिसिएर बालुवा धुलो किनारामा छरिउन।
अरुले कसले बोक्ने भारी।
त्यो पानीको एक्लोपन मैले बुझे या बुझिन
आगोको राप पानीले सायद बुझिरह्न्छ,
र जलन तापिरह्न्छ।
दाहिने गालाको खत सरि एउटा खाटो यो गोरेटोसँग
यादहरुको बस्यो,
पलपल आइरहन्छ स्मरणमा।
म यो भन्न सक्छु, मेरो आँखाबाट आएको पानी
मेरो शरीरमा बगेको तातो रगत चाहि झुट होइन।
म यो बाटोलाइ भनिरह्न्छु, छेउछाउका बोटहरुले
बताससग साटेको प्रेम पनि कदापि असत्य होइन।
बरु यो मस्तिष्क अनेक तिर चल्छ, कारणमा।
#दुर्गा
No comments:
Post a Comment