म त्यही डायरी लाई बारम्बार पढ्छु, हरेक पटक शब्दहरूले मलाई सकारात्मक बाटो हिडाउछ,म हिडि रह्न्छु। तर मलाई थाहा छ म कहाँ रोकिनु पर्छ र तपाईले कसरी लेख्नुभयो र कसरी आफ्नो आँखामा बग्ने रगतको साथ लेख्नुभयो भनेर महसुस गर्नुपर्दछ। प्रत्येक तपाईं म हो र म तपाईं हुँ त्यो किताबले भनिरह्न्छ। कथाको मनपर्दो अंश मलाई एक्लै हिड्ने अनुमति दिनुभएन।तपाईले मेरो हात समात्नुभयो र सदाको भन्दा भिन्नै नजरहरु बाटोले पाए। बाटोमा अप्ठ्यारो थिएन न सधैंको भन्दा भिन्नै,हिडेर कहाँ पुगिन्छ लाग्यो। त्यसपछिको पानाहरुमा बाटो नभएर दोबाटोहरु आए। जहाँ छुट्टीने डरले मैले किताब नै बन्द गरे।
यो घाम चर्को नुन जस्तो जब खाइन्छ पानी चाहिने। म उकालोमा चर्किएको यो बाताबरणमा हिड्दै छु। पसिनाले नि आफ्नु बाटो खोज्छ, तपतप निधारबाट। यो लौरिको आडमा यो भारि कसरी बिसाउ। अब त मेरो ज्यान आफैलाइ भारि हुन लाग्यो। यो ज्यानमाथि अर्को अदृश्य मन छ, जो चर्किएको शिर उसलाई चर्काउन सम्झिदिन्छ। पिपलको छहारि सबै भन्दा प्यारो भयो मलाई। मध्यदिनको घामको शितल हावा। यि पातहरु कसरी मुटु जसरी धड्किदै छन। र रगत प्रबाह भए जसरि हावा कुदाइरहेछन मेरो अनुहार सम्म। बिहानि कति कन्चन हुन्छ होला यो ढुङ्गा माथि, ताजा र सुन्दर। उसलाइ केहि कथा सुनाउनु थियो र? पात मसम्म आउछ। नत्र यो फिरिफिरि उडिरहेको भुवा जस्तो नरम बतासले केहि नराम्रो मलाई उसलाई सुनाउछ भनेर हागा बाट छुट्टीएर जान्छ? मैले यो भ्याए भन्न, मानवीय कलह यि पातहरुले कसरी देखाइ दिएका छन्। यि चुपचुप मै गुपचुप मै कसरी द्वन्द्दित हुँदा हुन नि! मेरो उम्लिरहेको खुनले प्रष्ट महसुस गर्छ। यो झरेको पातको क्रान्ति यि आँखालेमात्र हेरे। उसलाई कसैले चलाइरहेको छ। सायद यो उत्तरबाट बहने हावा या दक्षिणको एक्कासीको हुरि। सानो बह त पातलाई हरहमेसा चाहिन्छ। मैले सम्झेको यहि बेला यो हो, 'कुनै हुरिले जराहरु उखेलि दिन्छन।' छानाहरु भत्काइ दिन्छन।' आमा भन्नु हुन्थ्यो, 'तिमि जन्मिने साल त मेरै मन उडाउने भुमरी चलेको थियो।'
यो बिश्वास छ यि रुखले धेरै कुरा सिकाउछन जुन ति समाजले सिकाउदैनन।समाजले , मानिसले सिकाउने कुरा त केवल एक अनुभव मात्र हुन्।म बेला बखतमा जङ्गल निस्किन्छु र ऊनीहरुलाई भेट्छु। आँखैले देख्दा देख्दै उनिहरु हुर्किन्छन र टाढा टाढा हुन्छन। कस्ले कसरी उमारेको हुन्छ पतै नपाइ नयाँ-नयाँ भएर फैलिन्छन।मैले यिनि हरु जस्तै उसलाई सोचे, ' मसँग हिडि रहदा हर यादहरु हामि किन छैनौ सँगसँगै,' यी रूख हरु उभिए जस्तै।
मध्याह्न पछि हावा पनि पश्चिमबाट पुर्बतिर बहन्छ। सायद गलत बहयाहि हुन सक्छ। जसरी गलत-गलत मै कतिपय मानिसहरु अल्झिन्छन। घडि मै स्थिर हुन चाहान्छ। तर म घाम हेर्छु जस्ले कहिले मलाई गलत भन्दैन।घामको शितलता म तिमि पर्खिदै छु तिमीलाई मेरो हृदयमा मायाको बाफ लेख्न।आकाश बाट पानी भन्दा शित कसरी झर्छ यो मौसममा, अनि म यहाँ भिजिरहेछु। तिमिलाइ हेर्न आकाशबाट बादल पानीका थोपा बनेर झरे अनि निलो आकाश बाँकी छ माथि। एउटा धर्को बन न बादलको यो निलोपर्दामा। जसरी म बयान गर्दै थिए उसलाई। उ त्यसको लायक थिएन,उ छाँगा हो, त्यसो भने म काटिएको रुख किन नबन्नु र? अथवा जस्तो बिपरित बरु यहि मरुभूमि बन्नु छ मलाई। अझ खोला बनेर बगोस र समुन्द्रमा पुगोस भन्ने अविरल चाहा नभएर ठिक गरे। किनभने मैले महसुस गर्ने मेरा हर भाबमा डुब्ने आखिरमा यि कुनै चिज तिम्रा होइनन्। मेरा आँखा,यो मेरो मन जे मन लाग्छ गर्न सकिन्छ, जता पठाउने हो सकिन्छ। जसरी मन लाग्छ हेर्न सकिन्छ। तर मलाई दिक्क नलागुनजेल।म दिक्क हुनु तिम्रो निपुणता नहुनु हो।धेरै बेरमा त तिम्रै नयनमा पहिरो जानेछ। त्यसो भए, यि केहि तिम्रा होइनन रहेछन।किनभने,त्यहाँ भएका दुर्घटनाहरुको जिम्मेवारी तिमि हुँदैनौ, थिएनौं।
कुनै बिबाहित मानिस थियो सरद बनेर छोपिएको प्रेमको भुमरीमा। जसले आकाशका अनेक रंगहरु यसरी चर्चा गर्थ्यो की उ बिबाहित भए नी यही आकाश जस्तै निर्मल छ, बादल जस्तै सफेद छ। र आफ्नी पत्नी शिशिर जस्तै कठोर र चिसी छिन् र मलाई न्यानो खोज्न खुल्ला आकाश मुनि दौडिन पर्छ। मैले सोचे जाडोमा पात झरेर नांगिएका रूखहरू भन्दा नाङ्गो भएर यसरी मलाई विश्वास गर्नु नीकै ठुलो भूल भयो। तर म केही होइन तिम्रो कथा सुन्न त म जन्मिएकी हु सफा आकाश को मौसम शरदमा।
हेर! त शरदले विवाह गरेछ तर नी म अविवाहित छु भनेर आकाश मुनी नांगिएर शिशिर लाई सराप्दै छ।
पहिलो प्रेमी जो उ हुनुमा नैं उसलाई थाहा थिएन, उ 'को' थियो यसै केही भन्थ्यो त्यो नजरले। उसले नीकै प्रेम गर्यो र आकाशमा घाम लुकाए जस्तै उसले आफूलाई लुकायो। घामलाई बादलले लुकाउनु प्रेम गर्नु कसरी हुन्छ जब म यो धर्ती मा ती न्याना किरणहरुको आशा गरी रहेछु। आफ्नु वास्तविकता त सरद मै मात्र थाहा हुने रहेछ घामको। जहाँ आकाशमा केही चम्किला टुक्रा मात्र रहन्छन् बादलका यो बेला।
सरदको बेला आकाशमा भेला भएको बादल रौनक बेग्लै हुन्छ, उ चम्किरहेको जस्तो। मलाई कसैले भन्यो आकाश आकश नै होइन यो समुन्द्रको परावर्तित छाया हो। त्यसो भए त्यो छाँया सबैभन्दा मलाई शरद ऋतुको बेला मन पर्छ। जब आत्तिएका रुखाका पातहरु शितल घाममा न धेरै तातो न धेरै चिसोमा आफुलाइ उदाङ्गो बनाउछन। उखुको फेद आफु गुलियो भएको थाहै नपाइ एकतिर उभिएको हुन्छ।आकाश जुनै बेला नि आफ्नै रङ्ग हुँदा हुदै पनि बर्षातमा बादलले कुनै समय छोडेको हुन्न सफेद बनाउन। र यहाँ अब आफु निलो भएर हेरिरहन्छ जमिनलाई। अनवरत छ सुर्य र यो बेला देखिएरै न्यानो बनाउछ च्यादरहरुलाई। सरदले रातो रङ्गको घरलाई अझ रातो बनायो। मैले पनि थोरै आफुलाई रंगिन देखे। जो पर्ब नबोलाएरै आएको छ र मौसमले उसैगरि थाहा पाएको छ। आँगन मा मेरो छाया ऐना भन्दा प्रष्ट हेरि रहन्छु। मेरो शरिरको तौल मेरो हलुका छाँयाबाट पत्ता लगाउछु। यो बेला परदेशले आफ्ना गुँडहरु घरदेशका छानामा सार्ने सपना देख्छन। हेर त यो मौसम र पर्ब हरुले पनि हाम्रो भावनालाई कति उजागर गर्छन! स्मरणहरु गहिरा हुन्छन। त्यो बितेको समयमा आफ्नै अनुसार मनाएका मिठा पलहरुलाइ यादगर बनाउछन। अहो! अहिले त्यो समय होइन तर मौसम त्यहि हो। म भावमा डुबेको यो बेला नि हो, त्यो बेला नि। तर अहिले यो थाहा छ मलाई की यि सबै कुरा चक्र हुन। यि मौसम हर नियम हुन भने यी पर्ब आफ्ना तरिका। तर मलाई सबैभन्दा मन पर्ने ऋतु शरद हो। यसमा नि हरेक कारण छ्न।
शरद मन् पर्नुमा मेराे जन्म जोडिएको छ। यो कारण पनि म शरद सम्झिन्छु की!!
यो बेला घरहरुबाट आउने नयाँ बास्नाहरु वसन्तका जस्ता छन्। जो बुढा भएको रूख पनि यही मौषममा पाउला फेर्छन्। उसको अस्तिर्पञ्जर मात्र थोरै छिपिएको हो। पलाउने चिउला त नयाँ नै हुन। वासना पनि नयाँ नै हुन।
मलाई त कलिला रूखहरु देख्दा त बासना मुखी बन्न मन् लाग्छ त्यो रुखले भन्छ। मलाई पनि प्रतिस्पर्धी बन्न मन् लाग्छ।आखिर उ मेरै फेदबाट पलाएको एउटा सानो रुख। ऊ अहिले बैँशमा छ जसरी म कुनै समय मा थिए। ज्यान बुढो भयो तर बासना त उस्तै छन् मेराे पातका पनि।
कति खहरे हरु मेरै फेदबाट बग्छन् वर्षामा। म उभिएर हेर्छु। र भन्छु मैले निमन्त्रणा नगरेका यी खहरेको नियति के होला मैले बुझेको छु। र यीनै खहरे मेराे बुढो शरीर मुनी बग्न आएका हुन् भन्ने उनीहरुलाई थाहा हुन पर्छ र मैले यसैमा माफी पनि पाउनु पर्छ।
मैले यो छिपिएको रुखको काहानी मात्र नभएर यिनीहरूको यो आत्मबिश्वासको जड, यी रुखहरूको गाडेका जराहरू कहाँ सम्म फैलिएर माटो लाई प्रदूषित बनाएका छ त्यो पनि हेर्नु छ।
मानिसहरू चराहरूबाट पनि सिक्छन्, जसले घरको जिम्मेवारी लिएका हुन्छन् सूर्यास्त पछि घर फर्कन, सायद यही कारणले गर्दा तिमि बिहानि को घाम जसरी आशावादी भएर र जिम्मेवार अनुहार,कहि उदास मन तर केहि प्रेरित खुशी लिएर घर फर्किन्छौ। यो पनि नबिर्सन म सक्छु जसरी सूर्यपनि अर्को देशको आकाशमा जान्छ। बिहानि फर्किनै पर्दा नि त्यहि देशलाई न्यानो बनाउन। जसरी प्रत्येक साझ चराको गुडमा झुम्मिएर कराउन चरा फर्किन्छ। यसको लागि नि प्रेरणा चाहिन्छ उडेको चरी फर्केर त्यसै आउदैन।आउने ठाउँमा उसको गुँड हुन पर्यो।मानिस फर्किन फूलबारी अनि फूल हुन पर्यो।मन हो प्रेरणा त हुनै पर्छ कुनैकुनै तरिकाबाट।मन हो भुल हुँदै नहुने होइन,भुलपनि एकदम कोमल हुन् पर्यो।
यिनै कल्पना भित्र कल्पना मै उसले ढुङ्गा कुधेर महल बनायो।अहिले कोइ महल भित्र ढुङ्गा कुदिरहेछ।महल भित्र, ढुङ्गाको साध लागाइरहेछन।समाज बाहिर त निस्किनु कसरी! अब महल बाहिर निस्किने बाटो नै छैन। कतै यि पनि भनिएका शब्द थिए या कथित कथा.."एकदिन म तिमिलाइ मेरो राज्यको सम्पुर्ण शासन तिम्रो हातमा दिने छु।अहिले अनुशासित भएर अनुशासन सिक्नु र त्यसको लागि भरपुर तयारी गर्नु।....यो बिश्वास..
यही विश्वास थियो उसको प्रेममा, तर अयोग्य व्यक्तिमा गरिएको आश।
उनले भन्ने गरेको म डायरी लेख्छु सधैं दैनिकको।त्यही पढदै गरेको सुरुको डायरी जहाँ छुट्टिने डरमा बन्द गरिएको थियो। त्यसमा धेरै कुरा हरु छन्। धरै रहस्यहरु छन्। त्यो उसैलाई मात्र दिन्छु जसले बुझ्न सक्छ।
आज मेरो हातमा छ त्यो डायरी। जसमा केही नोटहरू। केही प्रश्न उत्तर, आग्रह, समर्पणहरु समेटेर लेखिएको छ। त्यस मध्य केही प्रश्न र उत्तर, आग्रह र समर्पण मध्य यो नीकै अनौठो लाग्यो।...
".....मलाई यसरी प्रेम गर्नु, जसरी बादलले आकाशलाई गर्छ। तर एकछिनको लागि होइन। सदाको लागि जस्तै आकाश भएर बस्नु म मा र शरदमा घाम प्रष्टिए जस्तै प्रस्टिनु। म त्यहि हो जो बादल बनेर आउछु र निलोपन छोप्छु। यहाँ मलाई लुकाउनु नदेख्ने गरि। मेरो हातमा मोति छ त्यो मेरै हासोँ हो। भुइमा झार्नुहोस् त कसरी धुन आउछ। त्यो मेरो टुटेको आवाज हो।
एउटा रूख जसरी अटल भएर उभिएको बेला मैले हातमा उसको पात लिएर नाम कति पटक लेखे। पानी बनेर पखाल्नु भयो मलाई। म पखालिनु भनेको तपाईं पखालिनु होइन? की मैले जून जस्तै पनि सोचे होला एक्लो तर महान। उसले फुर्सदमा किन नहेर्ला र म छाया परौला आशा गरे। सायद म सबै हो जो मौसम सबै हो। तर त्यो होइन जो कुनै मौसममा मौसमि प्रबाह अत्यासलाग्दा हुन्छन। डरलाग्दो हुन्छन। म प्रेम हो म प्रेमिल हो। म जुनै मौसम भएर प्रस्तुत भए नि त्यो प्रेम हो। म भुलेर बस्न सक्दिन। म घृणामा रम्न सक्दिन।
मैले मौकामा भेटेका होइनन यि पाइलाहरु जो बर्सौबाट फाटेका छन। मलाई मौका नमिलेका होइनन सिलाउन पाइलाहरु, फाटेका काधहरु तर, सियो धारिलो हुन्छ जो मेरो जिउमा पर्छ र घोच्छ असाहय दुख्छ। हलुका निर्मित कागजहरु सिलाउनु पर्छ।। ति कागज फाटेर जान्छ्न। यि रगतहरु म चलुनजेल चलिरह्नछन। र ति चलुनजेल म चलि रहनु पर्छ। म एकछिन नसालाइ नसामा लाएर दौडिएर कहि पुग्दिन।जहाँ मेरो शरीरको पानी आलो गन्नाउने भएर जाओस। त्यो न शुद्ध मल हुन्छ न मुत्र नै। त्यसो भनेर म परिपक्क तनको न्यानो नसाबाट टाढा बस्ने छैन।"
यो त आग्रह थियो।
र त्यस को तल्लो हरफमा लेखिएको थियो। सायद आग्रह को अनुशरण या उत्तर हुनु पर्छ।
"यो लेखिरहँदा तिमीलाई केही भएको छ म कल्पना गर्न सक्छु प्रिय।यस्तो गम्भीर कुराहरु सहज, सरल र खुला भाषामा तिमीले लेख्यौं । पहिल्यै देखीका जिज्ञाशा,प्रश्न र संकाका विषयमा पहिलो पटक खुलेर कुरा गर्यौ। गुम्सेका कुरा बाढी बनाएर छताछुल्ल पार्दा मन हल्का हुन्छ । हल्का मात्रै हुँदैन, नयाँ निकास समेत निस्कन्छ । मैले तिम्रो कुरा राम्रोसँग बुझ्न सक्छु। म एउटा साहित्य र मनोविज्ञानको विद्यार्थी हुनु को नाता पनि म तिम्रा हर कुरामा गहिरिएर बुझ्न सक्छु। तिम्रो मेरो संवाद भएको नी नीकै भयो र तिमी यसरी खुलेर लेख्न सक्ने भयौ। मलाई अझ नजिक ल्याउने पहल अब तिमी अफै गर। तिम्रो लागि योग्य व्यक्ति बन्ने प्रयास गर्छु । भेट त हुनै पर्छ भन्ने छैन । भएछ भने फरक पर्दैन । तर मन र मस्तिक जति खोल्छेउ, तिम्रै लागी फाइदा हुन्छ । म योग्य अभिबावक पनि बन्न सक्छु । प्रेम अनुभूति हो, व्यक्त गर्न सकिँदैन । 'अइ लभ यु' भन्ने अधिकांस मान्छेहरू वासनाका व्यापारी वा शिकारी हुँनेगर्छन । अकर्षण, सेक्सी संवाद विपरित लिंगका स्वभाविक हो, यसलाइ रोक्न सकिँदैन । नियन्त्रण गर्न उच्चस्तरको योगाले मात्र सक्छ । यस्ता संवादहरु योग्य भए मात्र गर्न पर्छ, हेप्ने वा व्याकमेलिङ पनि हुन सक्छ। तिम्रा गुम्सिएका वह र त्रासको उपचार यही संवाद हुन सक्छ। कतिपय महिलाहरुलाई पुरुषको बासना मुखी नजरले मेलोफोविया भएको पनि हुन्छ। त्यसबाट उम्कन परस्पर संवाद जरुरी हुन्छ। तिमीले मलाई बिश्वास गर्यौ म त्यसको सधैं ऋणी हुनेछु।
मान्छेलाइ मनका वह पोख्ने व्यक्ति र थलो चाहिन्छ तर ख्याल गर्नु पर्ने हुन्छ,,कुरा जोसंग पोखिन्छ।त्यसले पहिलो कुरा फाइदा नउठाओस, अर्कोपक्षले नेहेपोस भन्ने हो । तिमीले विश्वास गरेर व्यक्तिने पुरूषले पहिला मीठा मीठा कुरा गर्छ र रस लुटिसकेपछि वास्ता गर्दैन । तिमीले अव बुझ्नुपर्छ । तिमी सानी केटी छैनौ। परिपक्क छौं।सवै पुरष वा महिला एकै नास हुँदैनन।आफ्ना कमजोरीहरू हतपत्त कसैलाइ नभन।प्रेम गर्ने व्यक्ति संग विवाहा गर्नै पर्छ भन्ने हुँदैन। जसरी तिमीले मबाट अपेक्षा गरेकी छौं प्रेमको हो म त्यो भन्दा कयौ गुणा राम्रो प्रेमी बन्न सक्छु। तिमीले विवाह मै संग गर्न पर्छ पनि भन्दिन तर जुन पुरूषासंग विवाह गर्छौ उसलाई हाम्रो प्रेमको बारे कुरा चुहाउदै नचुहाउ । कुमारित्वको महत्व आज पनि उत्तिकै छ कति पय पुरूषको दिमागमा। भर्जिनिटीलाइ त्यति महत्व दिँदा समस्या हो।वलत्कृतहरूले अत्माबल गुमाउदा अत्माहत्या गर्छन ।""
..........यो आग्रह र समर्पण पढेर म झसङ्ग भए । की भनौ सवाल र जवाफ जस्तो पनि थियो। या प्रेम नैं थियो।
(तिम्रो डायरीको रहस्य यही हो?? हो भने धिक्कार छ तिमीलाई। तिम्रो डायरी प्रेमको नाममा सहेको हिंसा मात्र हो। किनभने यो विज्ञानको एक्काइसौं शताब्दीमा एउटा यो प्रेम कथा र एउटा डायरी रहस्यमय हुन्छ भन्नु आफ्नो लासलाई नी महत्वपूर्ण मान्नु जस्तो हो। हरेक कुरा टेक्नोलोजीले पत्ता लगाई रहेको हुन्छ। तिमी यति गहन भएर यसरी पिल्सिन्छौं मलाई लागेको थिएन। लुकाउने कुरा त उही अरूले नदेखेको र नजानेको अपराध मात्र हो। रहस्यमय त उही अपराधी मात्र हो। किन भने त्यो अपराधी मानसिकताले मात्र आफूले गरेको अपराध कहन सक्छ।कुनै टेक्नोलोजीले काम गर्दैन। )
उनले कोही बाट पाउन नसकेको अपेक्षा, आशा होइन भन्न नी सक्दिन।किनभने अभावले सायद उत्पादन गर्दछ, र अभावले सबै चीजको सृष्टिको चरम सीमामा पुर्याउँछ।सबै चीज पुग्ने हो भने, मानव कल्पनाशक्ति हुनु आवश्यक छैन। हो,विश्व अभावको कारण भइरहेको, बनिरहेको छ। अब सबै चीज एक सुविधाको लागि भइरहेको छ। यसको लागि नि कल्पना आवश्यक हो। आज हामीले उपभोग गर्दै गरेका हर चिज धेरै बर्ष अघिका कल्पना हुन। तर अहिले झन प्रेम वा संघर्ष को एक ठूलो अभाव छ। तर अब यो सबै को लागी एक समाधान सिर्जना भन्दा एक सजिलो छलांग मार्न शुरू भएको छ। बाहिरि संसार बाहिर कै लागि बदलिएको छ। भित्री हेरि नसक्नु छ। एउटा वास्तविक अनिकाल भएको समयमा कलाप्रेमिले राम्रो साहित्य, राम्रो चलचित्र, राम्रो संगीत सिर्जना गरे। अहिले त्यो अवस्था शुन्य जस्तै हो।
उनको डायरी भित्र लेखिएको कथा पनि कुनै अभाव भित्रको कल्पना थियो।
भनिन्छ नी, मानिस केवल मर्न र मार्नको लागि जन्मिएको हुन्छ। मानिसले नैं हो मानिसलाई मार्छ अरू संगोग बिना। जस्तो कि मर्न को लागि अनेक बहाना हुन्छ। कसैले प्रेममा मारीरहेका हुन्छन्।
तर शरीर श्वास बन्द भएर मर्नु भन्दा नी अत्यधिक मानसिक पीडा दिनु ,ज्युँदै मार्नु सरह हो।मानिसको मानसिकता यो हुन्छ कि प्रेम को नाममा दिइने मानसिक पीडा प्रेम नैं भनेर लिइरहेको देखिन्छ। एउटा कुनै व्यक्तिले जीवन काल भरी आफ्नी प्रेमिका लाई पीडा दिन्छ र उनी मृत्यु अवस्थामा पुगेपछि प्रेमील कृति लेख्छ। जब कि पाठकलाई त्यो हिंसा थियो थाहा कहिले हुन सक्दैन। यसरी बनेका अनेक प्रेमील कृतिहरूले प्रेरणा दिएको शरीर, सायद हिंसा जन्मिनु को एउटा बिउ हो। यो प्रथाले संरक्षण पाइरहनु यही सामाजिक संरचनाको कारण पनि हो।
मलाई यो सधैं खड्किन्छ की के पीडक र पीडित प्रेमीले/प्रेमिकाले मृत्यु खोजिरहेको हुन्छ?
की प्रेमले जीवन खोजिरहेको हुन्छ.....?
नत्र आफ्नु शरीरको रगतको प्रवाहमा चल्ने शरीर अर्काको भर हुन्छ कसरी विश्वास गरिन्छ??
...यो मलाई डर छ की...
मानिस जब आफुलाइ काबुमा राख्न सक्दैन तब मानिस कहिले आफ्नै हत्त्यारा बन्छ।शरीर विभिन्न प्रणाली द्वारा चलेको हुन्छ। ति प्रणालीलाइ चाहिने विभिन्न आहारहरु छन, जसको नियमित आपूर्ति गर्नपर्दछ। जब मानिसले सहि मात्राका सहि भोजनहरु लिन थाल्छ तब मानिसको मस्तिष्क उहि प्रकारको हुँदै जान्छ।प्रेम, स्नेह भनेको गलत लाई नी पोषण गर्नु होइन, आफ्नो लाई बचाउनु अर्को निर्धो लाई मार्नु होर?यसरी पोषिएको भावना कही पुग्दैन। अझ बरु हिंस्रक बन्दै जान्छ।सायद समाज को दुर्गन्ध यही हो जो माया को नाम बादशाहहरुको हिंसा चर्चा गरिन्छ /हुन्छ।हरेक हत्या हरु प्रेमको नाममा भएका छन्।
