समुन्द्र नजिकबाट एउटा बहाबले भन्यो!
त्यति एकान्त पनि नहुनु
आवाज पानीले नि नसुनोस।
अनवरत हेर यो छिटाहरु बादलको
खबर बोकेर धर्ती लाइ सुनाइ रहेछन्।
के गुनासो थियो र आकाशको घामसँग
उसलाई छोपर रमाइरहेछन च्यादर माथि थोप्ला-थोप्ला।
हर बखत तप्लेनिले आफ्ना रहर गुमाइरहेछन बलेसिसँग।
मलाई नि रुज्न मन नहोइन
तर
रातभर दियो बल्यो दियाघरमा।
ननिबाइ राख्नु भनेको छ मझेरिले।
म रुजु त उ ओसिएर नबल्ने अर्घमात्र हुन्छ।
अर्घ आफै बल्दैन, उसलाइ आगो चाहिन्छ।
त्यहि भएर।
मैले पानीलाई पनि सुनाइन मेरो मौनता।
.
No comments:
Post a Comment