यो दिमागि हालतमा न मैले
तिमिलाइ प्रेम गर्नु, न मेरो दिमागि हालत
तिमिले बुझेर मलाई प्रेमले उपचार गर्नु।
यो बौलाहा सन्सारले प्रेमको माला
प्रेमको फुल देखाएर
फुललाई लज्जास्पद बनायो यो शताब्दीमा।
पुर्बमा घाम झुल्किदा ति डाडाहरु प्रेमिल हुन्थे।
नतमस्तक न्यानोपन स्विकार्य भयो।
पश्चिमबाट आएको हावाले उसलाई
चलाएर हो,
फूलले नि फुलबारिलाइ उराठ लाग्दो बनायो।
अहिले काँडाले घोचेको छ पहाडको मुटु।
त्यो उराठलाग्दो भिरलाई त्यसै गरि हो
प्रेम गर्ने,
उसको अवस्थाबारे उ बनेको ढुङ्गालाई
त थाहा हुन्न
र बर्सातसंगै बगेर जान्छ।
थोरै माटोमात्र छोडेर।
हो यस्तै यो शरिरको, मस्तिष्कको
हबिगतलाइ "न" नरम फुल हरुले
नरम गरि सधैं छोइ रहनु।
मै पनि
छुन सक्दिन यो पश्चिमि बायुलाई
न समात्न नै,
म फुल होइन,न सिमलको भुवा छुने बायु नै।
म काँडा हो काँडाले आफैलाई त घोच्दैन,
दुखाइ मनपर्छ भने काँडाको छेउमा आउनु
यो अभिमानि अवस्था हो।
पूर्वीय न्यानोपनले, प्रेमको आबास दिलाउनु।
No comments:
Post a Comment