कापीमा जस्तो कुनै शब्द पढ्न नपाइ
आँखाबाट हत्केला भरि झर्छन खुशीत्यहाँ ओशिलो भावको बिस्कुन छ
त्यस्तै पहिलो पटक पन्नामा कोरिएका
शब्द जस्तै छरिएको।
त्यो कागज अन्जान मौन हुँदा-हुँदै,
कत्रो स्वरमा बोलेको धड्कन।
यो मस्तिष्कको असमझदारिसंगै
मुटुसँग नुनिलो भएर चहराइरहेछ
बेमिल घाउ,
शरीरको नैराश्यता त
परेलि
कत्रो स्वरमा बोलेको धड्कन।
यो मस्तिष्कको असमझदारिसंगै
मुटुसँग नुनिलो भएर चहराइरहेछ
बेमिल घाउ,
शरीरको नैराश्यता त
परेलि
मास्तिरको निधारले उजागर गर्छ बेहर्ष
।
यो मौनतासँग वाचाल छन नसाहरु।
यो मौनतासँग वाचाल छन नसाहरु।
मै मात्र सुन्छु मेरो मनको ढुकढुकी
जस्लाइ आवाजले कसरी बोलिदिन्छ उहि कानमा।
भन, म लेखौ मात्र कि पहाडको
कुनामा गएर मै लाई सुनाउ मेरो मन।
जस्लाइ आवाजले कसरी बोलिदिन्छ उहि कानमा।
भन, म लेखौ मात्र कि पहाडको
कुनामा गएर मै लाई सुनाउ मेरो मन।
फेरि
रुखहरुमा बतासको तरंग संगै छोडौ भने
जो पातमा लेखेपछि शितले मात्र
पढ्दै- मेटाउदै गर्छ वर्षात् सँगै बादलको घाउ।
रुखहरुमा बतासको तरंग संगै छोडौ भने
जो पातमा लेखेपछि शितले मात्र
पढ्दै- मेटाउदै गर्छ वर्षात् सँगै बादलको घाउ।
त्यहि भएर नलेख्नु कोरिए पछि
नमेटिने गरि कि त हृदय मै कि त
पत्थर मै लेख्नपर्छ तिम्रो नाम।
नमेटिने गरि कि त हृदय मै कि त
पत्थर मै लेख्नपर्छ तिम्रो नाम।
No comments:
Post a Comment